Tutte le antistorie  INDICE ANTISTORIE
L'ANTISTORIA

" Gesta Francorum et aliorum Hierosolymitanorum" - Liber V - cap.XII, XIII

Tancredi di Marchisio, Raimondo di Saint-Gilles, Boemondo di Taranto, Goffredo di Buglione

GESTA FRANCORUM LIBER V [xii] Cum coepissemus appropinquare ad Pontem Farreum, cursores nostri, qui semper solebant nos precedere, inuenerunt Turcos innumerabiles congregatos obuiam eis, qui dare adiutorium Antiochiae festinabant. Irruentes igitur nostri uno corde et mente super illos, superauerunt Turcos. Consternati sunt barbari dederuntque fugam, et multi mortui sunt ex eis in ipso certamine. Nostri igitur superantes illos Dei gratia, acceperunt spolia multa, equos, camelos, mulos, asinos, honustos frumento et uino. Venientes denique nostri, castrametati sunt super ripam fluminis. Protinus uir sapiens Boamundus cum quatuor milibus militum uenit ante portam ciuitatis, uigilare si forte aliquis nocte latenter exiret aut intraret ciuitatem. Crastina uero die peruenerunt usque ad Antiochiam media die, in quarta feria quae est XII kalendas Novembris, et obsedimus mirabiliter tres portas ciuitatis, quoniam in alia parte deerat nobis locus obsidendi, quia alta et nimis angusta montana nos coartabat. Tantum autem timebant nos undique inimici nostri Turci, qui erant intus in urbe, ut nemo eorum auderet offendere aliquem ex nostris, fere per spatium dierum quindecim. Mox hospitantes nos circa Antiochiam, repperimus illic omnem abundantiam, uidelicet uineas undique plenas, foueas plenas frumento, arbores refertas pomis, et alia multa bona corporibus utilia.

Hermenii et Suriani qui erant intus in urbe exeuntes et ostendentes se fugere, cotidie erant nobiscum, sed eorum uxores in ciuitate. Illi uero ingeniose inuestigabant nostrum esse nostramque qualitatem, referebantque omnia his qui erant in urbe inclusi. Postquam uero Turci fuerunt edocti de nostra essentia, coeperunt paulatim de urbe exire, nostros peregrinos undique coangustare, non solum ex una parte, sed undique erant latentes obuiam nobis ad mare et ad montanam.

Erat autem non longe castrum cui nomen Aregh, ubi erant congregati multi Turci fortissimi, qui frequenter conturbabant nostros. Audientes itaque nostri seniores talia, nimis doluerunt, miseruntque ex militibus suis qui diligenter explorarent locum ubi erant Turci. Reperto igitur loco ubi latebant, nostri milites qui quaerebant illos obuiant eis. At nostris paulatim retrogredientibus ubi sciebant Boamundum esse cum suo exercitu, statim fuerunt illic mortui duo ex nostris. Hoc audiens Boamundus surrexit cum suis ut fortissimus Christi athleta, et barbari irruerunt contra illos, eo quod nostri erant pauci; tamen simul iuncti inierunt bellum. Mortui sunt uero multi ex nostris inimicis, et capti alii ducti sunt ante portam urbis, ibique decollabantur, ut magis tristes fierent qui erant in urbe.

Exibant quidem alii de ciuitate, et ascendebant in quamdam portam, et sagittabant nos, ita ut sagittae eorum caderent in domini Boamundi plateam; et una mulier occubuit ictu sagittae.

[xiii] Congregati sunt itaque omnes maiores nostri, et ordinauerunt concilium dicentes: "Faciamus castrum in uertice montis Maregart, quo securi atque tuti possimus esse a Turcorum formidine." Facto itaque castro atque munito, omnes maiores illud inuicem custodiebant. Iamiam coeperant frumentum et omnia nutrimenta corporum nimis esse cara ante Natale Domini. Foras penitus non audebamus exire, nichilque penitus in terra Christianorum inuenire poteramus ad edendum. In Saracenorum namque terram nemo intrare audebat nisi cum magna gente. Ad ultimum statuerunt nostri seniores concilium, ordinando qualiter regerent tantas gentes. Inuenerunt in consilio, ut una pars nostri iret diligenter attrahere stipendium, et ubique custodire exercitum; alia quoque pars fiducialiter remaneret custodire hostem. Boamundus denique dixit: "Seniores et prudentissimi milites, si uultis et bonum uobis uidetur, ego ero cum Flandrensi comite, iturus cum eo." Celebratis itaque gloriosissimae solempnitatibus Natiuitatis in die lunae secunda scilicet feria egressi sunt illi et alii plus quam uiginti milia militum et peditum, ac sani et incolumes intrauerunt terram Saracenorum. Congregati quippe erant multi Turci et Arabes et Saraceni, ab Hierusalem et Damasco et Aleph, et ab alus regionibus, qui ueniebant fortitudinem Antiochiae dare. Audientes itaque isti Christianorum gentem conductam esse in illorum terram, illico preparauerunt se ad bellum contra Christianos; atque summo diluculo uenerunt in locum ubi gens nostra erat in unum. Diuiseruntque se barban et fecerunt duas acies, unam ante et aliam retro, cupientes ex omni parte circumcingere nos. Egregius itaque comes Flandrensis undique regimine fidei signoque crucis quam fideliter cotidie baiulabat armatus, occurrit illis una cum Boamundo. Irrueruntque nostri unanimiter super illos. Qui statim arripuerunt fugam, et festinanter uerterunt retro scapulas, ac mortui sunt ex illis plurimi, nostrique coeperunt equos eorum et alia spolia. Alii uero, qui uiui remanserant uelociter fugerunt, et in iram perditionis abierunt. Nos autem reuertentes cum magno tripudio, laudauimus et magnificauimus trinum et unum Deum, qui uiuit et regnat nunc et in aeuum. Amen.
Explicit liber V. Incipit liber VI.
GESTA FRANCORUM - LIBRO V cap.XII - Come iniziammo ad avvicinarci al Ponte di Ferro (oggi Demir Köprü ponte di ferro), i nostri corridori, che solevano sempre precederci, trovarono sulla loro strada tantissimi Turchi radunati, che si affrettavano a prestare aiuto ad Antiochia. I nostri, allora, dandogli addosso con l'impeto e la sagacia di una compagine, sopraffecero i Turchi.
I barbari sgomenti si diedero alla fuga e molti di loro morirono nel combattimento. I nostri, quindi, vincitori su di essi per la grazia di Dio, fecero un grosso bottino: cavalli, cammelli, asini, carichi di vino e frumento. Poi avanzando si accamparono sulla riva del fiume. In seguito il saggio Boemondo con quattromila cavalieri giunse dinanzi la porta della città a vigilare se qualcuno di notte vi entrasse o uscisse di nascosto. Il giorno seguente, a metà giornata, arrivarono ad Antiochia, mercoledì 12 delle calende di novembre e assediammo in modo ammirevole tre porte della città, in quanto nell'altra parte non avevamo un posto dove attaccare, impediti da una montagna alta e molto stretta.
I nostri nemici Turchi all'interno della città ci temevano a tal punto che nessuno durante quindici giorni circa aveva osato colpire qualcuno dei nostri. Appena ci fummo accampati intorno ad Antiochia, trovammo sul posto ogni ben di Dio, ovvero vigne cariche dovunque, fosse piene di frumento, alberi colmi di frutta e molti altri beni alimentari.

Ogni giorno si univano a noi Armeni e Siriani, che uscivano dalla città coll'intento di fuggire, lasciando le loro mogli all'interno. Indagavano acutamente su noi, sulle nostre attitudini e ci riferivano tutto su coloro che erano all'interno della città. Dopo che i Turchi seppero ogni cosa di noi, cominciarono poco alla volta ad uscire, ad unirsi ai nostri pellegrini, non solo da una parte ma dovunque fossero nascosti dalla parte del mare o della montagna.

Poco lontano c'era una fortezza chiamata Aregh, abitata da Turchi fortissimi che spesso davano fastidio ai nostri. I nostri anziani saputolo, si dispiacquero molto di ciò e mandarono alcuni cavalieri ad esplorare minuziosamente il luogo in cui erano i Turchi. Trovato il posto in cui si nascondevano, i nostri cavalieri che li cercavano li incontrano, ma appena retrocessero verso la posizione in cui sapevano che si trovava Boemondo col suo esercito improvvisamente due dei nostri furono uccisi. Appresa la cosa Boemondo partì con i suoi come il più forte combattente nel nome di Cristo, ma essendo in pochi i barbari li attaccarono. Tuttavia i nostri si buttarono nella mischia come un sol corpo. Molti dei nostri nemici furono uccisi e quelli catturati furono portati davanti la porta della città, e decapitati lì, perché quelli che erano all'interno provassero maggior dolore.

Alcuni di loro uscivano dalla città, lanciandoci frecce da una porta presso cui accedevano, per cui le frecce finirono nella piazzola del sire Boemondo, dove una donna, colpita, ne rimase uccisa.

Cap. XIII - I nostri anziani pertanto si riunirono e aprirono il consiglio con queste parole: «Facciamo una fortificazione in cima al monte Maregart, in cui possiamo stare protetti e al sicuro dalla paura dei Turchi.»
Fatto e fortificato il presidio, a turno ne facevano la guardia tutti gli anziani. Già prima del Natale del Signore il grano e tutti i generi alimentari avevano cominciato ad essere molto cari. Non osavamo uscire troppo all'esterno, né potevamo trovare troppo da mangiare nel territorio dei Cristiani. D'altronde nessuno osava entrare nei territori dei Saraceni se non in compagnia di molti.
Alla fine i nostri anziani convocarono il consiglio, per stabilire il modo in cui governare tutte quelle persone. Decretarono che una parte dei nostri andasse scrupolosamente a procurare il sostentamento e a provvedere all'esercito ovunque fosse; l'altra parte rimanesse con fiducia di guardia all'accampamento.
Disse dunque Boemondo:«Anziani e valorosissimi cavalieri, se volete e vi sembra giusto, io starò assieme al Conte di Fiandra e andrò con lui.» Celebrate quindi le solennità della tanto gloriosa Natività nel giorno della luna, ovvero il lunedì, uscirono i detti con più di ventimila soldati e cavalieri, entrando sani e salvi nel territorio dei Saraceni.
Nel contempo si erano riuniti molti Turchi, Arabi e Saraceni provenienti da Gerusalemme, Damasco e Aleppo, pronti a combattere contro i Cristiani e, alle prime luci dell'alba giunsero là dove era radunata la nostra gente. I barbari si divisero in due schiere, una davanti e l'altra dietro, con l'intenzione di circondarci da tutti i lati. Il nobile conte di Fiandra, ovunque al comando col segno della croce che portava quotidianamente con fiducia, corse contro di loro assieme a Boemondo.
I nostri li attaccarono come un sol uomo e quelli subito presero a fuggire, voltando in un attimo le terga.
Molti di loro furono uccisi; i nostri presero i loro cavalli e altre spoglie. Gli altri sopravvissuti fuggirono in fretta e adirati per la sconfitta se ne andarono lontano.
Noi, invece, ritornando felici e contenti, lodammo e magnificammo Dio Uno e Trino, che vive e regna ora e sempre. Amen

Fine del Libro V - Inizia il Libro VI

San Marco Argentano, 14 luglio 2023

Trascrizione e traduzione: Paolo Chiaselotti


Testo latino tratto dal sito https://www.thelatinlibrary.com/medieval.html - Dizionario vocaboli tardo-latini http://ducange.enc.sorbonne.fr


up
LA STORIA LE STORIE

info@lastorialestorie.it